Ostatni pierwotny las Starego Kontynentu – Białowieski Park Narodowy

Białowieski Park Narodowy jest najstarszym polskim parkiem narodowym i jednym z pierwszych, jakie założono w Europie. Powołany do istnienia został w 1932 roku jako Park Narodowy w Białowieży, a po wojnie, w 1947 restytuowany. Obszar, który chroni, jest wyjątkowy w skali światowej zarówno jeśli chodzi o faunę, jak i o florę.

W chwili powstania Białowieski Park Narodowy mieścił się na 150 000 hektarów, jednak dziś tylko 40% tego obszaru znajduje się w granicach Polski. Część wskutek zmian po 1945 roku stała się własnością Białorusi. Obszar parku narodowego był stopniowo zmniejszany. Aktualnie całość polskiego Białowieskiego Parku Narodowego ma 10 500 hektarów, z czego aż 4000 hektarów ciągle udostępniane jest człowiekowi do użytku gospodarczego. Mimo, że powierzchnia parku na przestrzeni dziesięcioleci znacznie się zmniejszyła, to nadal ścisłej ochronie podlegają w nim obszary, które stanowią o jego szczególnej wartości dla polskiej przyrody.

Białowieski Park Narodowy chroni przede wszystkim ostatni w Europie las o naturalnym, pierwotnym charakterze. Większość porastających tutaj drzew to drzewa liściaste. Mnóstwo jest tutaj także martwego drewna, które w obszarze ochrony ścisłej zajmuje około 25% wszystkich drzew. Na terenie Białowieskiego Parku Narodowego znaleźć można ponad 800 gatunków roślin naczyniowych, ponad 3000 grzybów i roślin zarodnikowych, zaś mchy i porosty reprezentuje ponad 400 gatunków. Wiele spośród tych roślin to gatunki rzadko spotykane gdziekolwiek indziej, charakterystyczne dla lasów pierwotnych.

Teren Białowieskiego Parku Narodowego zamieszkują tysiące różnego rodzaju zwierząt. Większość z nich, bo ponad 95%, stanowią bezkręgowce. Jest ich tutaj całe mnóstwo, występujących w tysiącach gatunków, lecz do tej pory tylko nieliczna ich część została należycie przebadana pod kątem naukowym. Niewiele jest tutaj gadów – najłatwiej można spotkać zaskrońce i jaszczurkę zwinkę. Trochę więcej płazów, i także wśród nich znajdują się gatunki rzadkie lub zagrożone. Grupę tę reprezentują na terenie parku kumaki nizinne, rzekotki drzewne, ropuchy szare, oraz traszki. Jest tu też ponad 250 gatunków ptaków, w tym 15 gatunków ptaków drapieżnych, oraz po 8 gatunków jeśli chodzi o sowy i dzięcioły.

Na terenie parku żyje także wiele rzadkich gatunków ssaków. Symbolem Białowieskiego Parku Narodowego jest żubr, który kiedyś był tu spotykany bardzo sporadycznie, jednak dzięki podjętym działaniom jego populacja znacznie się zwiększyła. Obecnie w polskiej części białowieskiej puszczy żyje około 450 żubrów. Wraz z nimi park zamieszkują jednak łosie, jelenie, sarny i dziki, zające (także bielaki) i różnego rodzaju gryzonie. Spośród zwierząt drapieżnych da się także wyróżnić wilki, rysie, jenoty, wydry i borsuki, a także bardzo pospolite lisy.

Jak w wielu polskich parkach narodowych, także i w parku białowieskim prowadzone są badania naukowe mające na celu zbadanie tutejszej przyrody. Zaczęto to robić już w XVIII wieku, a także i dzisiaj co roku realizowane są kolejne projekty badawcze.

Białowieski Park Narodowy budzi duże zainteresowanie turystów. Każdego roku przyjeżdża tu 140 000 ludzi. Władze parku udostępnili do zwiedzania Rezerwat Pokazowy Żubrów, Muzeum Przyrodniczo-leśne, oraz dwa obwody ochronne parku – Sierchanowo i Hwoźna. W tym ostatnim biegną dwa niezbyt długie szlaki piesze i rowerowe, o długości 6,5 oraz 12km. W okolicy na parku dla turystów przygotowano miejsca noclegowe w Domu Myśliwskim, a także w powstałym nieopodal ośrodku z pokojami gościnnymi.